Μου ειχε κεντρισει τη προσοχη ο τιτλος του και τελικα το διαβασα..
Ο συγγραφεας γραφει σε πρωτο προσωπο και μπαινει στη θεση ενος φυλακισμενου που εχει καταδικαστει σε θανατικη ποινη.
Το ενδιαφερον στοιχειο ειναι,πως δεν γινεται λογος πουθενα για το εγκλημα που διεπραξε ωστε να βρισκεται στη φυλακη,ουτε υπαρχει αυτο το συναισθημα των αφορητων τυψεων(οπως συνηθως προβαλλουν κ στη τιβι)..Ειναι κυριως κατατρομαγμενος και μονο στη σκεψη του οτι επροκειτο να πεθανει.
Το σημειο που κεντριζει συναισθηματικα τον αναγνωστη(κατα τη γνωμη μου παντα)ειναι οταν του φερνουν τη μικρη κορουλα του στη φυλακη,την ημερα της εκτελεσης του,και η μικρουλα δεν τον αναγνωριζει(καθοτι εχει περασει αρκετος καιρος που ειναι μεσα)..Ο πρωταγωνστης της ιστοριας μας,δεν της λεει την αληθεια,εφοσον σε λιγες ωρες θα ναι νεκρος και θα στεναχωρηθει περισσοτερο το κοριτσακι..
Το συγκεκριμενο βιβλιο του Βικτωρος Ουγκο,το εγραψε για να διαμαρτυρηθει εναντια στη θανατικη ποινη..Στο τελος του βιβλιου περιλαμβανονται μερικα αρθρα απο αποτυχημενες καταδικες,και διαβαζοντας τα,πραγματικα ανατριχιαζεις..
Οπως παραδειγματος χαρη,μια γυναικα που την ειχαν κατηγορησει για μαγεια κ τη στησανε στη γκιλοτινα,7(ισως και παραπανω)φορες χρειαστηκε να ανεβοκατεβει η λεπιδα,γιατι η γυναικα ηταν ακομα ζωντανη(!!!)..Η γυναικα ουρλιαζε,ωσπου στο τελος ,κρατωντας το κεφαλι της για να μη ξεκολλησει,και ζαλισμενη καθως ηταν,ξεφυγε απο τη γκιλοτινα και ετρεχε στο βαρθρο(γινονταν δημοσια οι εκτελεσεις για να παραδειγματιζεται ο λαος(!))χωρις να ξερει που να παει,μεχρι που την επιασε ο δημιος και βγαζοντας το μαχαιρι που ειχε,της εκοψε τελειως το κεφαλι..Αν ειναι δυνατον!
Βεβαια τωρα,οι μεθοδοι εχουν γινει πιο ανθρωπινοι(?),βλεπε ηλεκτρικη καρεκλα,αερια,ενεσεις..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου